Að drepast ur hita

Jæja þá er loksins búið að laga internetið í þessu blessaða húsi svo ég er aftur komin í samband við umheiminn. Það er meira hvað maður getur orðið háður þessu fyrirbæri. Það lá niðri alla síðustu viku og ég var komin með fráhvarfseinkenni undir lok vikunnar.

Sem betur fer eyddi ég helginni í London svo ég fann minna fyrir internetleysi þar.
Mamma var nefnilega í London með hóp en átti frídag á laugardaginn.
Við mæðgurnar þrjár, ásamt systursyni mínum áttum gæðastund saman í Kenwood Gardens á laugardaginn í pikknikk.
Það var svo ógeðslega heitt hérna um helgina og er enn, 30 stiga hiti og ekki einn helv&%$# hnoðri á himninum svo það er enginn griður fyrir sólinni.
Ég er ekki gerð fyrir meira en 25 stig, og því þurfti ég að flýja undir tré í skugga með reglulegu millibili á meðan við vorum í garðinum.
Þar sem ég helst ekki mjög lengi við í sólinni í einu hef ég nú sem betur fer sloppið við að brenna enn sem komið er, og er eiginlega bara ennþá alveg trélímshvít, með pínulítið rauðar axlir. Þannig að ég er eiginlega eins og enski fáninn sem blaktir nú á hverju húsi og í hverri bílrúðu hér, til að styðja Englendingana á HM.

Á sunnudaginn fór ég svo með mömmu og hópnum til Stonehenge og Bath.
Ég hafði reyndar komið áður til Stonehenge en ekki til Bath, en sú borg er alveg geggjuð, alveg meiriháttar falleg.
Þar eru rómönsk böð frá tímum Rómverja, en Bath er eina borgin í Bretlandi þar sem eru hverir.
Borgin hefur svolítið ítalskt yfirbragð, með fullt af litlum torgum og byggingarstíllinn er alls ekki týpískt breskur.

En nú er ég aftur í Guildford að vinna í gagnaúrvinnslu og ritgerðarskrifum.
Bara 2 vikur eftir í þessu ljóta húsi með þessum óþolandi mönnum sem lyfta aldrei spönn frá rassi.
Djö....get ég ekki beðið eftir að komast héðan.